| |
|
Един след други те пристигат бледни
неизживените ми дни,
покрити с прах, от ужас онемели
под хладното си бреме; те пристигат
до моя праг и чезнат все отвън -
бремето си хвърлят
и чезнат, като призраци насън.
Един след други те пристигат бледни
неизживените ми дни,
захвърлят скъпи мъртъвци пред мене
и чезнат: ето моята любов
с изпъстрена от рани гръд; а ето
и вярата ми с клюмнала глава;
тук ето и надеждата ми светла
с угаснал взор; - и толкова мечти,
запазили в смъртта си ненадейна
усмихнати лица! Из бъднини
те идват, хвърлят мъртъвци и чезнат
неизживените ми дни...
И само тя, настръхнала над мене,
студена, непрогледна нощ,
без смяна си остана. Кървав студ вей
от нейното крило и ад бездънен
в погледа и зее. Хищно зла,
само тя остава -
и светят нокти, живи острила.
И само тя, настръхнала над мене,
студена, непрогледна нощ,
без смяна си остава: тя живота
на толкоз скъпи мъртъвци живей.
Но ето я победна: шепне нещо,
и шепота и в жилите кръвта
на лед превръща; ето я разкъсва
гърдите ми и кърваво сърце
в ръцете си разглежда; ето с нокът
чертай по него и в свирепа мощ
свирепо се кикоти! - Вечно тая
студена, непрогледна нощ...
|
|
|
|
|
|
Geliyorlar art arda, toz toprak içinde,
solgun, yaşanmamış günlerim,
soğuk yüklerinin altında
dehşetle tutulmuş dilleri; geliyorlar
eşiğime kadar ve döküp önüne yüklerini
dışarıda yitiyorlar
bir düşteki hayaletler gibi.
Geliyorlar art arda, toz toprak içinde,
solgun, yaşanmamış günlerim,
sevgili ölülerimi önüme serip
yitiyorlar: işte bu aşkım benim,
çiçeğe durmuş yarası göğsünde;
boynu bükük inancım da yanında;
aydınlık umudum da burada
sönmüş ışığı bakışının; ani ölümlerinde,
gülümser kalmış yüzleri
benim onca hayalimin.
Geliyorlar, gelecek bir zamandan
ve ölülerimi önüme serip gidiyorlar
yaşanmamış günlerim benim.
Ve sadece o, salt o soğuk, korkunç
kara gece kalıyor üzerimde,
gitmiyor. Bir kan soğukluğu esiyor
kanadından,
dipsiz bir cehennem çukuru bakışı. Kötü ve yırtıcı,
bir o kalıyor –
ışıldıyor bıçak uçları gibi canlı tırnakları.
Ve sadece o, salt o soğuk, korkunç
kara gece kalıyor üzerimde,
gitmiyor.
Yaşıyor onca
sevgili ölünün hayatını.
Ve işte onun zafer anı: bir şey fısıldıyor,
donduruyor fısıltısı damardaki kanı;
Parçalıyor göğsümü, kanayan yüreğime
bakıyor elinde; yırtıcı bir güçle
tırnak atıyor üzerine
ve gülüyor yırtıcı bir dehşetle! -
Hep o soğuk,
hep o kapkara gece.
|
|
|
|
