|
|
Ти помниш ли
морето и машините
и трюмовете, пълни
с лепкав мрак?
И онзи див копнеж
по Филипините,
по едрите звезди
над Фамагуста?
Ти помниш ли поне един моряк,
нехвърлил жаден взор далече,
там, дето в гаснещата вечер
дъхът на тропика се чувства?
Ти помниш ли как в нас
полека-лека
изстиваха последните надежди
и вярата
в доброто
и в човека,
в романтиката,
в
празните
копнежи?
Ти помниш ли как
някак много бързо
ни хванаха в капана на живота?
Опомнихме се.
Късно.
Бяхме вързани жестоко.
Като някакви животни в клетка
светкаха
очите жадно
и търсеха,
и молеха пощада.
А бяхме млади,
бяхме
толкоз млади!...
И после... после
някаква омраза
се впиваше дълбоко във сърцата.
Като гангрена,
не, като проказа
тя раснеше,
разкапваше душата,
тя сплиташе жестоките си мрежи
на пустота
и мрачна безнадеждност,
тя пъплеше в кръвта,
тя виеше с закана,
а беше рано, беше много рано...
А там -
високо във небето,
чудно
трептяха пак на чайките крилата.
Небето пак блестеше
като слюда,
простора пак бе син и необятен,
на хоризонта пак полека-лека
се губеха платната
всяка вечер
и мачтите изчезваха далеко,
но ние бяхме ослепели вече.
За мен това е минало - неважно.
Но ний деляхме сламения одър
и тебе чувствам нужда да разкажа
как вярвам аз и колко днес съм бодър.
Това е новото, което ме възпира
да не пробия
своя
слепоочник.
То злобата в сърцето
трансформира
в една борба,
която
днес
клокочи.
И то ще ни повърне Филипините
и едрите звезди
над
Фамагуста,
и радостта
помръкнала в
сърцето,
и мъртвата ни обич към машините,
и синята безбрежност на морето,
където вятъра на тропика се чувства.
Сега е нощ.
Машината ритмично
припява
и навява топла вера.
Да знаеш ти живота как обичам!
И колко мразя
празните
химери...
За мен е ясно, както че ще съмне -
с главите си ще счупим ледовете.
И слънцето на хоризонта
тъмен,
да, нашто
ярко
слънце
ще просветне.
И нека като пеперуда малка
крилата ми
опърли най-подире.
Не ще проклинам,
няма да се вайкам,
защото все пак, знам,
ще се умира.
Но да умреш, когато
се отърсва
земята
от отровната си
плесен,
когато милионите възкръсват,
това е песен,
да, това е
песен!
|
|
|
|
|
Θυμάσε το γιαλό,
Τις μηχανές,
Τ’αμπάρια που ήταν φίσκα
Με μαυρίλα που κολλούσε;
Τον άγριο κείνο πόθο
Για τις Φιλιππίνες,
Για τα μεγάλα τ’άστρα
Πάνω απ΄την Αμμόχωστο;
Θυμάσε σύ έστω και ένα ναύτη
Που να μην έριξε το βλέμμα διψασμένο μακριά,
Εκεί,που μεσ’τη νύκτα που αργοσβήνει
Είν’αισθητή του τροπικού η πνοή;
Θυμάσαι σύ πώς μέσα μας
Σιγά-σιγά
Παγώναν οι ελπίδες οι στερνές
Κι΄η πίστη
Στο καλό
Στον άνθρωπο,
Εις τον ρομαντισμό,
Στους κούφιους
Πόθους;
Θυμάσαι πώς
Σαν κάπως πολύ γρήγορα
Μας παγιδέψανε στη φάκα της ζωής;
Συνήλθαμε.
Αργά
Σκληρά ήταν τα δεσμά που μας κρατούσαν.
Σαν κάποιων ζώων μέσα σε κλουβιά
Σπιθοβολούσανε
Τα μάτια διψασμένα
Και ζητούσαν,
Εκλιπαρούσαν οίκτο.
Κι’ήμασσταν νέοι,
Ήμασταν τόσο νέοι!
Κι’ύστερα….ύ στερα
Ένα μίσος
Φώλιαζε μέσα στις καρδιές βαθιά.
Σαν γάγγραινα,
Σαν λέπρα,
Ετρωγε,
Σάπιζε την ψυχή.
Τα τρομερά του ύφαινε τα δίκτυα
Της ερημιάς,
Της ζοφερής απελπισίας.
Κυλιότανε στο αίμα
Και σερνότανε γεμάτο απειλές
Κι’ήταν νωρίς,πολύ νωρίς...
Μα εκεί -
Ψηλά στον ουρανό,
Παράξενα
Πλατάγιαζαν ξανά των γλάρων οι φτερούγες,
Ξανα λαμποκοπούσε σαν φλογοπίτης
Ο ουρανός.
Ξανάταν ο αιθέρας
Απέραντος και γαλανός.
Μέσ’τον ορίζοντα ξανά αγάλι-αγάλι
Χάνονταν κάθε βράδυ τα πανιά
Κι εξαφανίζονταν στο βάθος τα κατάρτια.
Μα εμείς είχαμε ήδη τυφλωθεί.
Μ’αυτό είναι τώρα παρελθόν ασήμαντο για μένα.
Κάποτε μοιραζόμασταν εμεις το στρώμα τ’αχυρένιο
Γι’αυτό σε σε αισθάνομαι να πώ
Το πώς πιστεύω εγώ και πόσο είμαι τώρα όλο ζωντάνια.
Ειν’το καινούργιο αυτό που μ’εμποδίζει
Τον κρόταφο μου με μανία
Να τρυπίσω.
Αυτό’ναι που το μίσος στην καρδιά
Μεταμορφώνει
Σε μια πάλη
Που τώρα
Φουντώνει.
Αυτό θα μας φέρει ξανά τις Φιλιππίνες
Και τα μεγάλα τ ‘άστρα
Πάνω απ’την Αμμόχωστο
Και τη χαρά
Που στην καρδιά ειχε μαρανθεί.
Και τη χαμένη μας αγάπη για τις μηχανές
Και του γυαλού την απεραντοσύνη τη γαλάζια
Εκεί όπου νοιώθεις πως φυσά του τροπικού τα’αγέρι.
Τώρα είναι νύκτα.
Σεγοντάρει ρυθμικά η μηχανή
Και φέρνει θερμή πίστη.
Να ήξερες πόσο λατρεύω τη ζωή
Και πόσο τις μισώ εγώ
Τις χίμαιρες
Τις τιποτένιες...
Για μένα είναι τόσο φανερό,
Όσο είναι κι’ η αυγή πως θα χαράξει,
Με τα κεφάλια μας θα σπάσουμε τους πάγους.
Και τον ήλιο του ορίζοντα του σκοτεινού,
Ναι, ο δικός μας
Φωτεινός
Ο ήλιος θα ανατείλει.
Και σαν μικρής πεταλουδίτσας
Τα φτερά μου
Ας τσουρουφλίσει τελικά.
Δεν θα καταραστώ,
Δεν θα θρηνήσω,
Γιατί στο κάτω-κάτω ξέρω
Πως θα πεθάνω κάποια μέρα.
Μα να πεθάνεις, όταν
Τινάζει από πάνω της
Η Γή
Φαρμακερή
Σαπίλα.
Όταν εκατοντάδες μυριάδες ανασταίνονται,
Αυτό είναι τραγούδι,
Ναι,αυτό είναι τραγούδι!
|
|
|
|