| |
Белее Атина — мраморно чиста,
мъдрува над нея Акропола.
Аз — по сократовски пак съм замислена
над пътя зад мен и пред мен.
Какви ветрове, какви лабиринти
и колко видения в мрака!
Но винаги знаех, но винаги вярвах,
че някъде нещо ме чака.
Че някъде някой врата ще отвори
и ще ме викне по име.
Рисувах мечти, планети рисувах,
вървях по пътеки незрими.
И точно, когато съвсем не очаквах,
в мрака звезда се зададе:
древна и млада, красива и мъдра –
Елада ръка ми подаде.
24.08.2001 г.
Атина
|
|
|
|
Ασπρίζει η Αθήνα από μάρμαρο και λευκότητα
κοιτάζει απάνω Ακρόπολη — φρόνιμη…
Εγώ ταξιδεύω με της σκέψεις μου πάλι
στη στράτα μπροστά μου και πίσω:
Πόσοι αέρηδες, πόσοι λαβύρινθοι
και πόσες οπτασίες στο σκοτάδι…
Αλλά πάντα πίστευα, πάντα ήξερα –
Πως κάπου κάποιος με περιμένει.
Κάποιος κάπου θ’ ανοίξει την πόρτα
και θα φωνάξει το όνομά μου…
Ονειροπολώντας ζωγράφιζα πλανήτες,
σε δρόμος τυφλούς περπατούσα.
Σε μια στιγμή, όταν πια δεν το περίμενα,
στο σκοτάδι εμφανίστηκε αστέρι:
αρχαία και νέα, όμορφη και σοφή,
η Ελλάδα μου απλώνει το χέρι της!
24 Οκτομ. 2001
Αθηνα
|
|
|
|
