Библиотека    Христо Ботев    
 

ХАДЖИ ДИМИТЪР

Христо Ботев


 

ΧΑΤΖΗ ΔΗΜΗΤΕΡ

Χρίστο Μπότεβ


 
 

Жив е той, жив е! Там на Балкана,
потънал в кърви, лежи и пъшка
юнак с дълбока на гърди рана,
юнак във младост и в сила мъжка.

На една страна захвърлил пушка,
на друга сабля на две строшена;
очи темнеят, глава се люшка,
уста проклинат цяла вселена!

Лежи юнакът, а на небето
слънцето спряно сърдито пече;
жътварка пее нейде в полето,
и кръвта още по-силно тече!

Жътва е сега... Пейте, робини,
тез тъжни песни! Грей и ти, слънце,
в таз робска земя! Ще да загине
и тоя юнак... Но млъкни, сърце!

Тоз, който падне в бой за свобода,
той не умира: него жалеят
земя и небо, звяр и природа
и певци песни за него пеят...

Денем му сянка пази орлица
и вълк му кротко раната ближе;
над него сокол, юнашка птица,
и тя се за брат, за юнак грижи!

Настане вечер - месец изгрее,
звезди обсипят сводът небесен;
гора зашуми, вятър повее, -
Балканът пее хайдушка песен!

И самодиви в бяла премена,
чудни, прекрасни, песен поемнат, -
тихо нагазят трева зелена
и при юнакът дойдат та седнат.

Една му с билки раната върже,
друга го пръсне с вода студена,
третя го в уста целуне бърже -
и той я гледа, - мила, зесмена!

"Кажи ми, сестро, де - Караджата?
Де е и мойта вярна дружина?
Кажи ми, пък ми вземи душата, -
аз искам, сестро, тук да загина!"

И плеснат с ръце, па се прегърнат,
и с песни хвръкнат те в небесата, -
летят и пеят, дорде осъмнат,
и търсят духът на Караджата...

Но съмна вече! И на Балкана
юнакът лежи, кръвта му тече, -
вълкът му ближе лютата рана,
и слънцето пак пече ли - пече!

 

Ζει εκείνος,ζει!Εκει στον Αίμο
Χωμένος στο αίμα,πεσμένος στενάζει.
Λεβέντης βαθειά λαβωμένος στα στήθια
Λεβέντης με νιότη και δύναμη αντρείκια.

Στη μια του πλευρά το ντουφέκι έχει ρίξει
Στην άλλη σπασμένο στα δυό το σπαθί.
Τα μάτια θαμπώνουν,το κεφάλι κουνιέται
Τα χείλη το σύμπαν πικρά καταριένται.

Είναι πεσμένο το παλικάρι και στα μεσούρανα
Ο ήλιος ασάλευτος καίει μ’οργή,
Κάπου στον κάμπο τραγουδά θεριστίνα
Ρέει το αίμα με πιότερη ορμή.

Τώρα είναι θέρος.Τραγουδάτε σεις σκλάβες
Τραγούδια θλιμμένα.Και συ Ηλιε φώτιζε
Τη σκλάβα αυτή γη.Κι’αυτό θα πεθάνει
Το παληκάρι.Ομως,καρδιά….σιωπή.

Μέσα στη μάχη για λευτεριά όποιος πέσει
Αυτός δεν πεθαίνει.Του λαλούν μοιρλόϊ
η Γη κιό Ουρανός,τα’αγρίμια κι’η Φύση
Κι’ωδές τραγουδούνε γι’αυτόν οι αοιδοί.

Την ημέρα του κάνει σκιά η αετομάνα
Κι’ο λύκος αθόρυβα την πληγή του του λείχει.
Απάνοθε του γεράκι γενναίο,πουλί με ζωντάνια
Κι’αυτό τον λεβέντη,τ’αδέρφι συντρέχει.

Επεσε η νύκτα.Βγαίνει το φεγγάρι.
Με άστρα γεμίζει ο ουράνιος θόλος,
Το δάσος βουϊζει,φυσάει τα’αγέρι
Κλεφτουριάς τραγουδάει τραγούδι ο Αίμος.

Και οι νεράϊδες ασπροντυμένες
αιθέριες,πανώριες τραγούδια αρχινούνε
πατούνε ανάλαφρα στης γής το χορτάρι
σαν ήρθαν σιμά να καθίσουν στο παλικάρι.

Η μια την πληγή του με βότανα δένει
Η άλλη με κρύο νερό τον δροσίζει
Η τρίτη στα χείλη του δινει σκαστό ένα φιλί
Κι’αυτός την κοιτάζει γλυκιά,γελαστή.

<< Ο Καρατζάς που να είναι; .για πές μου αδερφή.
Που νάναι τάχα κι’οι πιστοί μου συντρόφοι;
Πές μου και πάρε ευτύς την ψυχή μου.
Εδώ πεθυμώ να πεθάνω αδερφή μου.>>

Τινάζουν τα χέρια κι’αγκαλιασμένες
Με ύμνους ψηλά στα ουράνια πετούν.
Πετούν τραγουδώντας ώσπου να φέξει
Του Καρατζιά την ψυχή αναζητούν.

Ξημέρωσε κιόλας.Και κει στον Αίμο
Κείται ο λεβέντης,το αίμα του ρέει
.Ο λύκος του λείχει την πληγή του που τσούζει
Κι’ο ήλιος αγέρωχος καίει,όλο καίει.

 
 

© Христо Ботев

 

© Μετάφραση από τα βουλγάρικα:ΓιώργοςΤουφεξής.
© превод на гръцки език - Giorgos Toufexis
(с разрешение от преводача)