Дъждът се изсипваше на такива внушителни талази, че човек би си помислил — ето това е началото на потопа. Началото на края! Иде Божието наказание за всички грехове на човечеството. Вятърът навяваше пороя върху стъклата, блъскаше по прозорците и сякаш се опитваше да ги отвори, за да се настани в стаята. И като не можеше да ги отвори, тряскаше с някоя друга мълния, за да покаже колко го е яд от всичко това.

Човекът се почувства едва ли не благословен, че точно в такова време си е вкъщи. Че не му се налага да излиза навън в този ад. Че същото се отнася и до близките му, които също си бяха у дома.

Почувства се като един малък Ной, който е успял да приюти поне най-любимите си хора, заедно с котката, кучето, папагала, аквариумите с рибките и хамстерите на внуците. И всичко това — в този изстрадан чрез заеми, ипотеки, нерви и изстискано здраве, маломерен апартамент. В този малък Ноев ковчег, чиито главница и лихви все още не беше успял да изплати, макар че вече се беше пенсионирал.

Навън дъждовните капки започнаха да тропат още по-силно, превръщайки се в зърна на градушка. Те тупваха косо в плитките локви на асфалта, а ледените им отломки се разлетяваха във всички посоки. Отиде си реколтата и тази година, клатеше глава човекът. Зеленчуците, плодовете, олиото — всичко щеше да поскъпне отново заради тези градушки.

Когато дъждът понамаля и градушката вече се беше изсипала, мъжът отвори широко прозореца, а небето му отвърна с недоволния мърморещ тътнеж на отдалечаващите се гръмотевици. Отвън го връхлетя следдъждовната свежест, като че току-що си беше взел бърз душ със студена вода. Усети аромат на цветя и мирис на мокър асфалт. Някъде високо в небето вятърът вече беше подгонил облаците и те си тръгваха като големи мътни платноходи, освобождавайки лъчите на провиращото се през тях слънце.

Свърши се с потопа! Човекът отвори вратата и излезе на терасата. Свежестта го обгърна вече отвсякъде и той се почувства като новороден. Протегна ръце встрани и нагоре, затвори очи и вдиша дълбоко от пресния въздух. Завладя го чувството, че отново е част от хармонията на природата. Почти материално усещаше невидимите нишки, които свързваха тялото и духа му с дърветата, с тревите, с облаците и вятъра, с високите планински върхове, които надничаха иззад огромните сиви и многоетажни блокове.

Почувства се като малка частица и от Божия промисъл. Не че вярваше кой знае колко в Господ, но не беше и атеист. Беше кръстен и ходеше на църква по Коледа и Великден.

Огледа се. Терасата беше мокра и обсипана с по-едри дори от орех зърна на градушката. Ако това те удари по главата, докато си навън, просто си оставаш на място, помисли си той. После се наведе, за да вземе едно от тях. Изведнъж десният му крак се хлъзна върху едно от тези топчета и той политна рязко, без да успее дори да извика.

Последното нещо, което запечатаха широко отворените му зеници, беше острият ръб на ръждясалия метален парапет на терасата, който с бясна скорост приближаваше към челото му.

Η βροχή πέφτει με τέτοια τεράστια κύματα που θα έλεγε κανείς ότι - αυτή είναι η αρχή της πλημμύρας. Η Αρχή του Τέλους! Έρχεται η τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας. Ο άνεμος σάρωνε με την νεροποντή τα τζάμια, χτυπώντας στα παράθυρα, σαν να προσπαθούσε να τα ανοίξει για να εισχωρήσει σε κάθε ένα δωμάτιο. Και όταν δεν μπορούσε να τα ανοίξει, σφυροκοπούσε με αστραπές σαν να προσπαθούσε να δείξει πόσο είναι θυμωμένος για όλα αυτά.

Ο άνθρωπος αισθάνεται σχεδόν ευλογημένος με ένα τέτοιο καιρό να είναι στο σπίτι. Δεν χρειάζεται να βγει έξω σε αυτήν την κόλαση. Το ίδιο ισχύει και για τους συγγενείς του, οι οποίοι, επίσης είναι στο σπίτι του.

Ένιωθε σαν ένας μικρός Νώε, ο οποίος ήταν σε θέση να δεχθεί τουλάχιστον τους πιο αγαπημένους μαζί με τη γάτα, το σκύλο, το παπαγάλο, το ενυδρείο των ψαριών και το χάμστερ των εγγονών του. Και όλα αυτά - σε αυτό το μικρό διαμέρισμα μέσω δανείων, στεγαστικών δανείων, που κλόνισαν τα νεύρα και την υγεία του. Σε αυτή τη μικρή Κιβωτό του Νώε, της οποίας το κεφάλαιο και τους τόκους δεν ήταν ακόμη σε θέση να πληρώσει, αν και είχε αποσυρθεί σε σύνταξη.

Έξω, η βροχή άρχισε να πέφτει πιο άγρια, και να γίνεται κόκκους χαλαζιού. Χτυπούσε πλαγίως την άσφαλτο και δημιουργούσε ρηχές λακκούβες, και παγετός κυριαρχούσε σε όλο τον χώρο. Ο άνθρωπος κούνησε το κεφάλι του: «Έφυγε η συγκομιδή του τρέχοντος έτους». Tα Λαχανικά, φρούτα και το λάδι, όλοι οι άνθρωποι θα τα εκτιμήσουν και πάλι μετά από αυτή την χαλαζόπτωση.

Όταν η βροχή σταμάτησε και το χαλάζι είχε ήδη πέσει, ο άνθρωπος άνοιξε διάπλατα το παράθυρο και ο ουρανός του έστειλε μια τελευταία ξεψυχισμένη βροντή. Εκεί έξω, φρέσκος αέρας τον χτύπησε σα να είχε μόλις κάνει ένα γρήγορο ντους με κρύο νερό. Ένιωσε το άρωμα των λουλουδιών και τη μυρωδιά της υγρής ασφάλτου. Κάπου ψηλά στον ουρανό ο άνεμος είχε ήδη διώξει τα σύννεφα που υποχώρησαν σαν καράβια, απελευθερώνοντας σα νήμα τις ακτίνες του ήλιου.

Τελείωσε η πλημμύρα! Ο άνθρωπος άνοιξε την πόρτα και βγήκε στη βεράντα. Ο φρέσκος αέρας και η αναγέννηση της φύσης αναδύεται παντού και τώρα πια ένιωσε σαν ένα νεογέννητο παιδί. Άπλωσε τα χέρια του προς τα εμπρός και επάνω, έκλεισε τα μάτια του και πήρε μια βαθιά ανάσα φρέσκου αέρα. Ένοιωσε ότι είναι και πάλι μέρος της αρμονίας της φύσης. Αισθάνθηκε αόρατα νήματα να συνδέουν το σώμα και το πνεύμα με τα δέντρα, το γκαζόν, τα σύννεφα και τον άνεμο και με τις ψηλές βουνοκορφές, που ξεπρόβαλλαν πίσω από τα τεράστια γκρίζα κτίρια. Ένιωθε σαν ένα μικρό κομμάτι της πρόνοιας του Θεού.

Όχι ότι είχε μεγάλη πίστη στον Κύριο, αλλά δεν ήταν και άθεος. Βαφτίστηκε χριστιανός και πήγαινε στην εκκλησία μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.

Κοίταξε γύρω. Το μπαλκόνι είχε υγρασία και ήταν καλυμμένο με χαλάζι, μεγάλο σαν καρπούς από καρυδιά. Αν σε χτυπήσουν στο κεφάλι όταν είσαι έξω, απλά θα μείνεις ξερός εκεί που είσαι – σκέφτηκε εκείνος. Τότε έσκυψε να πάρει ένα από αυτά. Ξαφνικά, το δεξί πόδι του γλίστρησε σε μία από αυτές τις μπάλες, έπεσε απότομα και ούτε πρόλαβε να φωνάξει.

Το τελευταίο πράγμα που έμεινε σφραγισμένο στα ανοιχτά μάτια του ήταν η αιχμηρή άκρη από ένα σκουριασμένο μεταλλικό κιγκλίδωμα στη βεράντα, στο οποίο έπεφτε με το μέτωπό του.